Afaq MƏSUD

O məni sevir...


(hekayə əvəzi)


Uzun illərdən bəri Özünü müxtəlif müəmmalı işarələr və eyhamlarla bildirən, qəlbimdən ötəri niskillə ötüşən ən irreal, ən ağlasığmaz istəklərimi həmin andaca, inanılmaz dəqiqliklə yerinə yetirə-yetirə qarşımda şahə qalxan İlahi Sevgi etiraflarının ən sarsıdıcısı, 13 yaşlı oğlumun son bir ili mənə, içi sevgi və iztirab dolu gözlərlə baxa-baxa, dəqiqədə bir:

- Mən səni sevirəm... - deməsi oldu...

İlk günlər, "qədirbilən övlad sevgisinin" şirinliyindən əriyən mən, sinəmə məlhəm kimi yayılan bu bala nəvazişindən az qala məst olur, uşağı bağrıma basaraq, öpüb-qucaqlayırdımsa da, bir müddətdən sonra, heç cür səngimək bilməyən, iztirab və ağrı həddi heç bir vəchlə azalmayan bu etiraflardan cana yığıldığımı, sevgi və mərhəmət saçan bu ilıq sözlərdən qıcıqlandığımı duyub duruxdum... Bir qədər sonra isə, səhər-axşam üstümə qəfil, qaynar su kimi atılan bu sözlərin, anadan olandan bura məni daim öz həssas müşahidəsi altında saxlayan oğlumun, əsəblərimi bu sayaq tarıma çəkmək həvəsi olduğundan şübhələnməyə, uşağı, çox deyilməkdən mənasını itirmiş bu yersiz izharlarına görə məzəmmət eləməyə başladımsa da, heç nəyi dəyişə bilmədim.



Evdə olduğum axşamlar və istirahət günləri məni, saatlarla zilləndiyi kompyuterinin arxasından, otağının uzaq küncündə qapıldığı dərslik səhifələrinin arasından qarabaqara izləyən Rüstəm, televizora baxdığım, telefonla danışdığım, yazı yazdığım yerdə qəfildən ha tərəfimdənsə peyda olur, içi getdikcə dərinləşən gözlərini üzümə zilləyib yazıqlaşır, sonra nəfəsi az qala kəsilə-kəsilə:

- Mən səni sevirəm... - deyir, mən, mənasını itirib qulağımı döyənək eləmiş bu "söz yığınağından" əsəbiləşir, hirsimdən boğula-boğula onun sözünü: "Bilirəm...", "Bunu yüz min dəfələrlə demisən artıq...", "Nolsun axı?.." - kimi sərt cavablarla kəsirdimsə də, bütün bu kobudluğun onu qəti narahat eləmədiyini, var hirsimlə dediyim sözlərimin onun böyür-başından, içiboş, nəfəssiz külək kimi ötüşüb keçdiyini görür və bundan daha pis əsəbləşirdim...

Axır iş gəlib o yerə çatdı ki, məni bu amansız "izhar dolusundan" qorumağa çalışan ərim uşağı danlayıb, bütün axşamı otağında dustaq eləməklə cəzalandırdı.

...Həmin gün Rüstəm bütün axşamı otağından çıxmadı, hava qaraldısa da, otağın işığını yandırmadı.

Bütün axşamı ərimlə mən, səbəbini özümüz də anlamadığımız gizli günah hissiylə aralıq otaqda oturub, dinməz-söyləməz televizora baxdıq. Bir qədər keçmiş ərim, pərtlikdən, ya qorxudan böyümüş gözlərini üzümə dikib astadan:

- Bax, gör, o orda neyniyir?.. - dedi.

Mən ayağa qalxıb ehmal addımlarla otağın qapısına yaxınlaşdım, qapını azca aralayıb içəri baxdım və gördüyüm mənzərədən çaşıb qaldım...

...Rüstəm pallı-paltarlı, üzüqoyulu vəziyyətdə çarpayısına uzanıb qalmışdı... qapının açılmağını, mənim otağa girdiyimi hiss eləsə də, yerindən tərpənmirdi...

...Mən, həyəcandan, ya qorxudan, dizlərimin titrədiyini hiss elədim... çarpayıya yaxınlaşıb Rüstəmin yanında əyləşdim, başını ehmalca sığallayıb lap astadan:

- Axı, niyə belə eləyirsən, ay Rüstəm? - dedim. - Böyük oğlansan, amma özünü uşaq kimi aparırsan. Görürsən, əsəbləşirəm, elə dediyini deyirsən. Axı bir sözü nə qədər deyərlər?..

Rüstəm bir müddət dinmədi, məni eşitmirmiş kimi, barmağının ucunu belə tərpətmədi. Sonra haçandan-haçana ağır, qaranlıq yuxudan ayılantək, aramla mənə sarı çevrilib, otağın yarıqaranlığından, ağlamaqdan şişib qızaran gözləriylə üzümə baxdı, həmin yazıq səslə:

- Səni sevirəm... - dedi və yanağına diyirlənən dolu yaş damlasını qoluyla sildi...

...Bu məqam mən, bu sütül vücudun daşımağa gücü yetmədiyi hədsiz nəhəng Sevginin Özünü - hüdudsuz Mərhəmətdən gərilmiş yeniyetmə gözlərin dərinliyində işaran möhtəşəm üfüq ənginliyinin kiçicik bir hissəsini gördüm... və heyrətdən nəfəsim darala-darala, neçə vaxtdan bəri məni zinhara gətirən amansız etiraflar müəllifinin - mürəkkəb gedişli kompyuter oyunlarından, heyvanat aləmindən savayı bu dünyada heç nəyin marağında olmayan bu 13 yaşlı məktəbli oğlan uşağı olmadığını axır ki, anladım...